Ξεχείλισα
και ξαγρύπνησα θάλασσα
κι ως έγειρα στεγνό κοράλλι
τα χίλια μίλια απ' τις παλάμες μου
ξυπόλυτος ο άνεμος
απ' το παράθυρο μου φτερουγούσε
και μου σκοτείνιασε τις μέρες
λίγο από δω λίγο πιο κει
πετώντας το λευκό τους δέρας
πάνω απ' τις ώρες
μέχρι που έφεξε
σαν άστρου ιριδισμός το σάβανο
σαν πρώτο τρέμουλο μιας μνήμης
11 Σεπ 2008
3 Σεπ 2008
Ιδιωτικό
Θα συναντηθούμε πάλι
στις σκιές των γαλάζιων κήπων,
θα γυρέψουμε στο σκοτάδι τα μάτια μας
Μέχρι το φως
να σαλπάρει από την Επάνω όχθη
με αγέρι που ξεφυσάει όνειρα ατημέλητα
Και σε μια ιδιωτική διαπίστωση βροχής
μια στάλα μέλι κάτω από τα σύννεφα
απ' τα λιγοστά μας θα γδυθούμε πέταλα
Θα μοιάζει Κυριακή
με το ψεύδισμα του φθινοπώρου
στα χείλη του ήλιου για μιαν Ανάσταση
στις σκιές των γαλάζιων κήπων,
θα γυρέψουμε στο σκοτάδι τα μάτια μας
Μέχρι το φως
να σαλπάρει από την Επάνω όχθη
με αγέρι που ξεφυσάει όνειρα ατημέλητα
Και σε μια ιδιωτική διαπίστωση βροχής
μια στάλα μέλι κάτω από τα σύννεφα
απ' τα λιγοστά μας θα γδυθούμε πέταλα
Θα μοιάζει Κυριακή
με το ψεύδισμα του φθινοπώρου
στα χείλη του ήλιου για μιαν Ανάσταση
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)